Çanakkale’den sonra
Kendi ismini bilmeyen, kendi dilini yazmayan, düşmanlarını kardeşi tanıyan bir millet yaşayabilir miydi? Buna imkân var mıydı? Yarın bu kendi ismini bilmeyen, kendi dilini yazmayan düşmanını kardeş sanan zavallı millet; Rusların, Fransızların, İngilizlerin elinde Hindistan halkı gibi esir olacak, onlara hayvan gibi hizmet edecek, medeniyetten, yani insaniyetten, ahlâkiyetten mahrum kalacaktı…
Sayfa 87Kitabı okudu
"Nadan ile sohbet etmek güçtür bilene;
Çünkü nadan ne gelirse, söyler, diline!"
Sayfa 109Kitabı okudu
"Artık en küçük bir kötülük bile onun vicdanında sönmez bir cehennem azabı tutuşturuyordu."
Sayfa 83Kitabı okudu
"Anılarım sanki yalnız hüzün için yapılmış"
"Ben hep acı içinde yaşayan bir adamım"
Sayfa 66Kitabı okudu
"Yaşamdaki her gülünç şeyin altında görünmez bir acı olay yok mudur?"
Sayfa 43Kitabı okudu
"Kula kul olmak" ölümlü dünyada "birisine gönül borcu duymak" acıların en büyüğüydü.
Sayfa 32Kitabı okudu
Seksen yıl önceki hayatı birden hatırladı; o zaman erkeklerden ayrı bir kadınlar dünyası vardı ki şimdi tamamıyla dağılmıştı.
Sayfa 17Kitabı okudu
İnsanın en büyük saadeti görevini eksiksiz yapmasıdır.
Sayfa 194Kitabı okudu
Erken kalktığım açık, bulutsuz sabahlar, herkes gibi bana da, çocukluğumu hatırlatır. Gönlümde çok eski ve mor bir gündoğumu ülkesi gibi kalan doğduğum yeri, gözümün önüne getirmek isterim.
Sayfa 20Kitabı okudu